Γράφει η Ελένη Καλέση
Η ζωή δεν είναι ταινία. Και εγώ υποψιάζομαι ότι τη δική μου διάλεξα να τη ζω έτσι.
Πιστεύοντας ότι υπάρχει σενάριο, ότι είναι απαραίτητη η μουσική, ότι υπάρχει αρχή-μέση-
τέλος αλλά και ανατροπές. Oτι στο τέλος νικάει το καλό και είναι φανερό το κακό.Οτι
οι άνθρωποι μιλάνε και λένε αυτά που σκέφτονται. Οτι η σιωπή έχει σημασία, νόημα.
Οτι υπάρχουν ολοκληρωμένοι χαρακτήρες και ότι το happy end είναι ο κανόνας και όχι η
εξαίρεση.
Καιρό τώρα,όμως δυσκολεύομαι να δω μία ταινία
