Ολο και πιο πολύ έχω την αίσθηση τε λευταία ότι παίζω σε ταινία των Monty Python, µε τη διαφορά πως η ταινία δεν είναι για γέλια. Είναι για γέλια και για κλάµατα – και κυρίως το δεύτερο. Και τώρα, λοιπόν, κά τι εντελώς διαφορετικό. Είναι η ώρα που βγαί νουν οι κοστουµάτοι µε τις γραβάτες και το ύφος «συµµερίζοµαι το πρόβληµά σου, αλλά δεν µπο ρώ να βοηθήσω ιδιαίτερα, αφού είµαι το βασι κό µέρος του προβλήµατος» και αναλύουν σε βάθος µε προχωρηµένα οικονοµικά, µε …
