Κρεμασμένοι στα τηλέφωνα πέρασαν την 1η Νοεμβρίου οι εργαζόμενοι της «Ελευθεροτυπίας», ακούγοντας στους διαδρόμους και στο κυλικείο σκόρπιες κουβέντες για οριστικό λουκέτο, διευθυντές που «ματώνουν» να μεταπείσουν τη Μάνια να βγάλει και το αυριανό φύλλο για την τιμή των όπλων και άλλα συναφή.
Από πάνω προς τα κάτω προέκυπταν και οι ειδήσεις που εμφάνιζαν την εκδότρια κέρινη και αμετάκλητη και το παρασκήνιο να χρησιμοποιεί ανοιχτά τη λέξη «εκβιασμός» (;) για να περιγράψει την κατάσταση.
Και ενώ όλοι πλέον – ακόμη και εκείνοι που με φοβέρες προσπαθούσαν καιρό τώρα να πείσουν οικογενειάρχες με δύο και τρία παιδιά, δύο και τρία δάνεια να… βάλουν πλάτη για την επιχείρηση, ενώ γνώριζαν ότι δεν υπάρχουν χρήματα, «γιατί η Ελευθεροτυπία είναι μαγαζί στο οποίο αξίζει να δουλεύει κανείς τσάμπα!» (!!!) – βρίζουν την τράπεζα, όλοι ελπίζουν στο θαύμα.
Ένα θαύμα απεργιακού φύλλου; Ένα θαύμα που θα «μεταφέρει» σούμπιτη μία ιστορική εφημερίδα στο ίντερνετ; Ένα θαύμα που θα ξανακάνει τη Μίνωος «μαγαζί των δημοσιογράφων»; Ποιος ξέρει.
Πάντως, η διευκρίνιση του στυλ «η παρουσία όλων κρίνεται απαραίτητη» στην ανακοίνωση για τη σημερινή γενική συνέλευση στις 15.00 δείχνει ότι οι περισσότεροι έπαψαν να πιστεύουν στο θαύμα και δυστυχώς υπάρχουν ακόμη αρκετοί που πιστεύουν στο «θύμα».
