Στο πιο βαριο-ίσκιωτο και καταθλιπτικό κτήριο μετατρέπεται σταδιακώς το Ραδιομέγαρο. Ο κόσμος – και δη ο σκληρά εργαζόμενος – μπαίνει νορμάλ και εξέρχεται με συμπτώματα κατάθλιψης. Θα ήταν παρήγορο, οι παραιτήσεις που σημειώθηκαν στο ΔΣ να είχαν τέτοια «ελαττήρια», αλλά οι καιροί είναι κυνικοί και που καιρός για τέτοιες ρομαντικές σκέψεις.
Όσο για την κυρία Διβάνη, η οποία δήλωσε ότι «εγώ και η ΕΡΤ πήραμε διαζύγιο, αφού ποτέ δεν καταφέραμε να εκπέμψουμε στην ίδια συχνότητα», ε, θα πρέπει να αισθάνεται τρόπον τινά δικαιωμένη, καθώς κάποιες από τις εισηγήσεις της ή έστω τις παρατηρήσεις (λ.χ.: για τη χρησιμότητα της «Ραδιοτηλεόρασης») έγιναν τελικώς δεκτές. Not bad, για κάποιον που εκπέμπει αλλιώς και αλλού…
