Η εκλογική μάχη εξελίσσεται ήδη.Η κυβέρνηση Παπαδήμου κλείνει τους φακέλους της τον ένα πίσω από τον άλλο, τα κόμματα έχουν λάβει θέσεις , τα ψηφοδέλτια ετοιμάζονται , οι πρώτες τροχειοδοτικές βολές ρίχνονται, ο λαός συζητεί για τις εκλογές , η χώρα ζει σε προεκλογικούς ρυθμούς.
Επίσης, τα δεδομένα των εκλογών είναι εν πολλοίς διαμορφωμένα. Η χώρα έχει δεσμευτεί έναντι των εταίρων και των δανειστών της με ένα πρόγραμμα δημοσιονομικών μέτρων, διαρθρωτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων, το οποίο συνοδεύει την προσφάτως επιτευχθεί σα ρύθμιση των χρεών μας. Και η εφαρμογή των συμφωνηθέντων είναι προϋπόθεση για τη συνέχεια της βοήθειας και την παραμονή μας στην ευρωζώνη.
Επιπλέον, όλοι γνωρίζουν ότι στο παρόν ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον δεν υπάρχουν επιλογές χωρίς κόστος. Για να παραμείνουμε στην ευρωζώνη, η οποία τελεί υπό γερμανική επιρροή, οφείλουμε να τηρήσουμε τα συμφωνηθέντα και να προχωρήσουμε στην αλλαγή του οικονομικού μοντέλου,ώστε να επιτύχουμε δημοσιονομική σταθερότητα και να ενισχύσουμε την ανταγωνιστικότητα της παραγωγής μας.
Σε άλλη περίπτωση, θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για άλλες λύσεις, οι οποίες ούτε εύκολες είναι ,ούτε δεδομένη η επιτυχία τους.
Οι Έλληνες λοιπόν στην παρούσα εκλογική μάχη καλούμαστε να επιλέξουμε πως θέλουμε τη χώρα μας και σε ποιες πολιτικές δυνάμεις θα αναθέσουμε το δύσκολο έργο της οριστικής εξόδου από την οικονομική κρίση.
Οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις, οι θεωρούμενες μνημονιακές και εκείνες που ευθέως χωρίς επιφυλάξεις προκρίνουν την ευρωπαϊκή επιλογή είναι συγκεκριμένες. Οπως και η ευθύνη τους είναι δεδομένη για τα προηγούμενα πολλά χρόνια.
Η Νέα Δημοκρατία φέρει κυρίως το βάρος της αμεριμνησίας για τη διακυβέρνηση από το 2004 έως το 2009 και το ΠαΣοΚ το βάρος της απρονοησίας στην επόμενη περίοδο, καθώς υποεκτίμησε το πρόβλημα της χώρας και πολιτεύθηκε για καιρό κατά τρόπο άφρονα.
Ωστόσο, έπειτα από πολλές περιπέτειες και τα δύο κόμματα ανέλαβαν πολιτικό κόστος, πλήρωσαν και πληρώνουν, η συνοχή τους δοκιμάσθηκε ,αλλά και η σχέση τους με το εκλογικό σώμα κλονίσθηκε.
Οτι κι αν έκαναν ,με τις παλινωδίες και τα λάθη τους, αυτή τη στιγμή μπορεί να πει κανείς ευαγγελίζονται – με διαφορές και αποχρώσεις – τον ευρωπαϊκό δρόμο και επιμένουν στην ευρωπαϊκή επιλογή, έχοντας επίγνωση των συνεπειών και των προσπαθειών που η διάσωση και η έξοδος από την κρίση επιβάλλουν. Δεν ξέρουμε αν θα επιμείνουν ως το τέλος,αλλά δεν κάνουμε δίκη προθέσεων.Εχουν διακηρύξει και οι δυο ότι θα κάνουν ότι χρειάζεται για να μείνει η χώρα στην ευρωζώνη.Στην προεκλογική περίοδο πιθανώς θα επιχειρήσουν να αμβλύνουν τις εντυπώσεις. Ηδη η Νέα Δημοκρατία πιεζόμενη άρχισε τις εκπτώσεις. Ωστόσο και τα δυο κόμματα θα κριθούν βάσει της κεντρικής επιλογής τους να στηρίξουν τα μέτρα παραμονής της χώρας στην ευρωζώνη.
Η επιλογή αυτή ούτε απλή είναι ,ούτε εύκολη. Όμως γνωρίζουμε περίπου την διαδρομή. Είναι ζήτημα αντοχής, προγραμματισμού και αποτελεσματικής λειτουργίας της χώρας. Πολλοί αναγνωρίζουν ως συντηρητική αυτή την επιλογή, αλλά ο ευρωπαϊκός δρόμος είναι δοκιμασμένος.
Κοπιαστικός και δύσκολος ,αλλά ασφαλέστερος άλλων. Είναι ο λεγόμενος μνημονιακός δρόμος και όσα τον συνοδεύουν. Στις μνημονιακές δυνάμεις μπορεί να καταχωρηθεί και το κόμμα της κυρίας Μπακογιάννη ,όπως και εκείνο του Στέφανου Μάνου. Όμως πρόκειται για δυνάμεις μικρές ούλτρα φιλελεύθερες, χωρίς πολλές πιθανότητες προσέλκυσης ικανού αριθμού ψηφοφόρων στο παρόν πολιτικό περιβάλλον. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν διάφορες επιλογές, οι οποίες είναι κοντά στην ευρωπαϊκή επιλογή, χωρίς ωστόσο να αποδέχονται το βάρος αυτής ή αρνούνται τους παρόντες συσχετισμούς που την ορίζουν. Τέτοια εκδοχή είναι αυτή της ΔΗΜΑΡ του κ.Κουβέλη. Το κόμμα που προέρχεται από την ανανεωτική αριστερά δηλώνει ευρωπαϊκό ,αλλά η ρητορική του είναι αντιμνημονιακή. Η αντίφασή του είναι προφανής. Εκμεταλλεύεται την οργή του πλήθους, λειτουργεί σαν πολιτικό πάρκινγκ δυσαρεστημένων ψηφοφόρων του ΠαΣοΚ, αλλά δεν έχει ούτε το νεύρο, ούτε το δυναμισμό που οι περιστάσεις απαιτούν. Δημοσκοπικά αποδίδει για την ώρα ,αλλά στην πορεία προς τις εκλογές θα δοκιμασθεί η ελκυστικότητά του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ – τουλάχιστον η περί τον αρχηγό του ηγετική ομάδα – υπερασπίζεται μεν την ευρωπαϊκή επιλογή, θέλει δηλαδή την Ελλάδα στην ευρωζώνη, αλλά δεν αποδέχεται τον νομισματικό κανόνα του ευρώ, θέλει άλλες πολιτικές, άλλες συνθήκες , δηλαδή μια άλλη Ευρώπη, η οποία ωστόσο δεν υπάρχει , ούτε καν φαίνεται στον ορίζοντα, καθώς οι συσχετισμοί δεν πρόκειται να αλλάξουν στον επόμενο μήνα. Με άλλα λόγια πολιτεύεται σχεδόν μην αναγνωρίζοντας το παρόν ελληνικό οικονομικό πρόβλημα, ταμιακό και διαρθρωτικό. Και διερωτάται κανείς τι χειρισμούς θα έκανε, αν χρειαζόταν, προκειμένου να διασφαλίσει την ,κατά το δυνατόν, ομαλή λειτουργία της χώρας;
Το ΚΚΕ έχει το δικό του χαβά. Παλαιόθεν διεκδικεί την απαγκίστρωση της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και από την Ατλαντική συμμαχία ,θέλει να ανατρέψει τον καπιταλισμό, οραματίζεται τον σοσιαλισμό και τη λαική εξουσία, αλλά παρ’ όλα αυτά μπορεί να πει κανείς ότι στην πράξη πολιτεύεται συντηρητικά και εσχάτως δεν υποστηρίζει με τα πάθους την έξοδο της χώρας από το ευρώ. Οπως διακήρυξε η κυρία Παπαρήγα κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό στην παρούσα φάση για τους εργαζόμενους. Θα έλεγε κανείς ότι το ΚΚΕ ζει κι αυτό τις αντιφάσεις του και ότι παρά τη ρητορεία του για τη λαική εξουσία συμβιβάζεται με το ρόλο της δύναμης διεκδίκησης.
Οι Οικολόγοι που στις προηγούμενες εκλογές έδειξαν δυνατότητες, κατέρχονται μεν στις εκλογές, αλλά είναι αποδυναμωμένοι. Η κρίση φαίνεται πως τους ”ρούφηξε”. Το πλήθος στις παρούσες συνθήκες αντιλαμβάνεται την οικολογία ως ελιτισμό και έτσι η επιρροή τους μοιάζει αποδυναμωμένη.
Στον κύκλο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς δεσπόζει η αριστερίστικη συνομοσπονδία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που προέκυψε από τη συμμαχία του ΝΑΡ(αποσχισθέντες από το ΚΚΕ) με τροτσκιστικές και άλλες μικρότερες ομάδες όπως η ΑΡΑΣ και η ΑΡΑΝ. Το συγκεκριμένο αντιμνημονιακό σχήμα είναι ίσως το μόνο που έχει ταχθεί ευθέως υπέρ της επανόδου στη δραχμή και γύρω του συνωθούνται διανοούμενοι της αριστεράς που έχουν υπερασπισθεί αυτή την επιλογή, ενώ κάπου εκεί ”γυροφέρνει” και ο Αλέκος Αλαβάνος. Στον χώρο της Δεξιάς ,πέραν της Νέας Δημοκρατίας, η μάχη είναι ανελέητη. Ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός του Γιώργου Καρατζαφέρη πλήττεται από τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση Παπαδήμου, αλλά και από τον τυχοδιωκτισμό της ηγεσίας του.Κολακεύθηκε από τη συμμετοχή της στην εξουσία, υπερακόντισε για ένα διάστημα υπέρ της διάσωσης της χώρας, αλλά όταν είδε τις επερχόμενες απώλειες την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια. Ο ΛΑΟΣ πληρώνει το εκκρεμές του κ.Καρατζαφέρη και σήμερα λεηλατείται, τόσο από τους ”Ανεξάρτητους Έλληνες” του κ.Καμμένου , όσο και από την ακροδεξιά ”Χρυσή Αυγή”η οποία εκμεταλλεύεται το καλλιεργηθέν και από τον κ.Καρατζαφέρη αντιμεταναστευτικό κλίμα.
Ωστόσο, στη ζώνη πέραν της Νέας Δημοκρατίας φαίνεται να κυριαρχεί ο κατ’ εξοχήν λαϊκιστής και εκφραστής της συνωμοσιολογικής σχολής Πάνος Καμμένος. Επιθετικός, με λόγο θρασύ , ο κ.Καμμένος με τους ”Ανεξάρτητους Έλληνες” φαίνεται να έχει καβαλήσει το ευρωσκεπτικιστικό και αντιμνημονιακό κύμα και ίσως να είναι αυτός που θα κάνει την έκπληξη των εκλογών. Ανεξαρτήτως όμως της επίδοσης που θα έχει το κόμμα του κ.Καμμένου είναι ένα ζήτημα τι θα υπηρετήσει την επόμενη μέρα. Πολλοί το φαντάζονται ως το κόμμα της δραχμής και άλλη ως μια σημαία ευκαιρίας η οποία θα προσφερθεί με ευκολία στο πρώτο νεύμα. Οτι κι αν κάνει πάντως είναι δείγμα των καιρών, παιδί της βαθύτατης ελληνικής κρίσης, οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής.Είναι κι άλλα κόμματα και σχήματα που θα κατέλθουν στις εκλογές τα οποία ξεχνάμε ή απλώς δεν ξέρουμε. Και βεβαίως σημαντικός αριθμός πολιτών που ούτε να ακούει θέλει για εκλογές. Πολλοί συζητούν την αποχή σ’ αυτές τις εκλογές ως στάση πολιτική κι όχι απλώς επειδή θεωρούν ότι στην εξοχή θα περάσουν καλύτερα.
Ωστόσο αυτή τη φορά δεν είναι για εξοχές και εκδρομές. Η χώρα βρίσκεται σε κρίση και οι πολίτες είναι αυτοί που θα χαράξουν το μέλλον και την προοπτική της. Απ’ αυτές τις εκλογές δεν πρέπει να λείψει κανείς. Η ψήφος τούτη τη φορά έχει αξία ,μετράει περισσότερο από ποτέ.
