Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος, στην ομιλία του κατά την διάρκεια της τελετής ονοματοδοσίας της ΤΠΚ Βλαχάκος δεν παρέλειψε να στείλει μηνύματα προς όσους διαταράσσουν την ηρεμία των Ενόπλων Δυνάμεων.
του Χρήστου Μαζανίτη
Ηχηρή παρέμβαση του υπουργού Εθνικής Άμυνας κατά την διάρκεια της ομιλίας του στην τελετή ονοματοδοσίας και ένταξης της Πυραυλακάτου ΒΛΑΧΑΚΟΣ στο Πολεμικό Ναυτικό προς τα κέντρα εκτός ελληνικού Πενταγώνου που αποπροσανατολίζουν το έργο της ηγεσίας από αυτό της θωράκισης της άμυνας της χώρας.
«Θα μου επιτρέψετε να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία να αναφέρω και τα εξής συμπληρωματικά: Η Πολιτική Ηγεσία περιβάλλει με απόλυτη εμπιστοσύνη την Στρατιωτική Ηγεσία, τον Αρχηγό ΓΕΕΘΑ, τους Αρχηγούς των Γενικών Επιτελείων, όλη τη Στρατιωτική Ηγεσία. Επαναλαμβάνω: Όλη τη Στρατιωτική Ηγεσία, την οποία άλλωστε η Κυβέρνηση επέλεξε διά του θεσμικά προβλεπομένου τρόπου των κρίσεων από το ΚΥΣΕΑ» ανέφερε ο κος Παναγιωτόπουλος, για να συμπληρώσει:
«Αυτή η Ηγεσία έχει ήδη αποδείξει ότι μπορεί στα δύσκολα. Αυτή λοιπόν την ώρα που η απειλή εναντίον της χώρας είναι κάτι παραπάνω από ορατή, οφείλουμε όλοι, ο καθένας όπως μπορεί και στο μέτρο της ευθύνης που του αναλογεί, να συνδράμουμε τη Στρατιωτική Ηγεσία ώστε να επιτελεί απερίσπαστη το έργο της, δηλαδή να θωρακίζει τη χώρα. Έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε. Ένα δείγμα μόνο αυτής της δουλειάς βρίσκεται ακριβώς πίσω μας, είναι το σπουδαίο αυτό πλοίο.
Εάν αναλογιστεί όμως κανείς τη μικρή κοσμογονία που συντελείται εδώ και τρία περίπου χρόνια στη συνολική προσπάθεια αναβάθμισης των δυνατοτήτων Ενόπλων Δυνάμεων της Πατρίδας, τότε θα καταλάβει ότι έχουμε και πολλή δουλειά πίσω μας. Ασφαλώς όμως, έχουμε και πολλή δουλειά μπροστά μας με δύσκολες συνθήκες, όχι μόνο οικονομικά και γεωπολιτικά, αλλά και -όπως το αισθάνομαι τουλάχιστον το λέω- μέσα σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα όπου συχνά η δράση προκαλεί περισσότερη -και πολλές φορές πιο κακόπιστη- κριτική από την αδράνεια. Η δουλειά όμως πρέπει να γίνει και θα γίνει με την αγαστή ασφαλώς συνεργασία Πολιτικής και Στρατιωτικής Ηγεσίας, χωρίς φόβο και πάθος».
