Πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Πελοπόννησος» για το σιδηροδρομικό δυστύχημα που σημειώθηκε το 1968 στο Δερβένι.
Το σιδηροδρομικό δυστύχημα που συνέβη προχθές στα Τέμπη ήταν το τρίτο και το πλέον πολύνεκρο μέσα στην τελευταία 60ετία. Πριν από 55 χρόνια, μια μέρα μετά την πραγματοποίηση του δημοψηφίσματος της δικτατορίας για το Σύνταγμα της Ελλάδας, στις 30 Σεπτεμβρίου 1968 συγκρούστηκαν στο Δερβένι δύο αμαξοστοιχίες στις οποίες επέβαιναν χιλιάδες ψηφοφόροι που επέστρεφαν στην Αθήνα μετά τη λήξη της διαδικασίας. Απολογισμός: 34 νεκροί και 150 τραυματίες.
Τέσσερα μόλις χρόνια αργότερα, στις 16 Ιανουαρίου 1972, στον Δοξαρά Λάρισας δύο τρένα συγκρούστηκαν μετωπικά. Απολογισμός: 21 νεκροί και δεκάδες τραυματίες. Και στις δύο περιπτώσεις, όπως όλα δείχνουν άλλωστε και σε αυτή την τελευταία τραγωδία, καθοριστικός υπήρξε ο ανθρώπινος παράγοντας. Κάποιος που δεν πρόσεξε, κάποιος που αφαιρέθηκε για λίγο, κάποιος που δεν έδωσε σημασία…
Στην περίπτωση του Δερβενίου οι δύο αμαξοστοιχίες αναχώρησαν από την Πάτρα, με διαφορά στην ώρα αναχώρησης μία ώρα και δέκα λεπτά. Και οι δύο μετέφεραν μεγάλο αριθμό επιβατών κατά τις μαρτυρίες που γράφτηκαν στις εφημερίδες της εποχής, κόσμος βρισκόταν ακόμη και μέσα στις τουαλέτες. «Ποιος επέτρεψε και το μοιραίο εκείνο τρένο εγέμισε κατά τρόπον όχι απλώς απαράδεκτο αλλά εγκληματικό; Γιατί εξεδόθησαν τόσες εκατοντάδες εισιτήρια;», αναρωτιέται ο δημοσιογράφος της εφημερίδας «Πελοπόννησος» στις 2 Οκτωβρίου και ενώ ο κατάλογος νεκρών και νοσηλευομένων ανεβαίνει.
Οπως φαίνεται, κάποια στιγμή η πρώτη αμαξοστοιχία στάθμευσε απότομα όταν κάποιος από τους επιβάτες τράβηξε τον κώδωνα του κινδύνου. «Μια γυνή», που από την πολυκοσμία δεν μπορούσε να κρατήσει την ισορροπία της, σύμφωνα με μια εφημερίδα. «Ενας ναύτης», σύμφωνα με άλλη. Ενας τραυματίας τον οποίο οι δημοσιογράφοι εντόπισαν στο νοσοκομείο αποκάλυψε ότι εξαιτίας του σταμάτησε το τρένο. «Ησθάνθη πόνους εις την κοιλιακή χώρα ενώ ευρίσκετο μέσα στην αμαξοστοιχίαν και ευθύς αμέσως λιποθυμίαν». Ποιος τράβηξε τον κώδωνα κινδύνου ώστε ο ασθενής να δεχθεί τις πρώτες βοήθειες, δεν είναι απολύτως ξεκάθαρο. Ωστόσο, λίγα λεπτά αργότερα το δεύτερο τρένο έπεσε πάνω στο σταθμευμένο με αποτέλεσμα να συνθλιβεί το τελευταίο βαγόνι του και άλλα τρία να ανατραπούν. Κάποιοι πήδηξαν την τελευταία στιγμή από το τρένο όταν είδαν την άλλη αμαξοστοιχία να προσεγγίζει με φόρα. Κάποιοι στάθηκαν επίσης τυχεροί γιατί εκμεταλλευόμενοι την ολιγόλεπτη στάση βγήκαν από το τρένο να μαζέψουν λεμόνια! Είχε τοποθετηθεί προειδοποιητικό σήμα από τον οδηγό της αμαξοστοιχίας που σταμάτησε; Και αν ναι, γιατί δεν το είδε ο οδηγός της 2ης;
Στο δυστύχημα στον Δοξαρά η σύγκρουση των δύο τρένων ήταν μετωπική. Το ένα τρένο είχε ξεκινήσει από τη Θεσσαλονίκη στη 1.30 το μεσημέρι με προορισμό την Αθήνα, ενώ το άλλο, μια αμαξοστοιχία που ήταν προορισμένη να κάνει πολλές στάσεις, έφυγε το πρωί στις 9.30 από τον Πειραιά με προορισμό τη Θεσσαλονίκη. Το σημείο που τα δύο τρένα –που κινούνταν πρακτικά το ένα προς το άλλο– θα διασταυρώνονταν με τρόπο που να είναι ασφαλής, έγινε αντικείμενο διαπληκτισμού ανάμεσα στους υπαλλήλους του ΟΣΕ της εποχής. Τυπικά δόθηκε προτεραιότητα στην υπερταχεία από τη Θεσσαλονίκη, αλλά ο σταθμάρχης των Ορφανών έδωσε εντολή και στο άλλο τρένο να ξεκινήσει. Γράφτηκε ότι οι μηχανοδηγοί άκουγαν αγώνα στο ραδιόφωνο γι’ αυτό και δεν είδαν το τρένο που ερχόταν καταπάνω τους. Δεν έκοψαν καν ταχύτητα πριν από τη μετωπική σύγκρουση, που ήταν εξαιρετικά σφοδρή.
