Είχα πολύ καιρό να πάω στην Οµόνοια. Και πριν από µερικές µέρες είχα την ατυχία να βρεθώ εκεί, ως συγγενής ασθενούς, σε νοσοκοµείο που βρίσκεται δίπλα στην πλατεία κι έπαθα ένα «ηλεκτροσόκ» από την, ακόµα µεγαλύτερη, εξαθλίωση της περιοχής. Τριτοκοσµικές εικόνες, σαν εικόνες ντοκιµαντέρ από µακρινές χώρες, µε κατέκλυσαν ήδη κοιτώντας από τα παράθυρα του αυτοκινήτου. Καθώς άρχισε να σουρουπώνει, δεν είχαµε την τόλµη να πάµε ούτε για ένα µπουκάλι νερό σε όποιο περίπτερο τολµούσε να µείνει ανοικτό, ούτε να ξεµυτίσουµε στο πεζοδρόµιο για να πάρουµε λίγο αέρα από τη στενοχώρια της αρρώστιας.
