Μία ωραία πρωία του Ιανουαρίου, του 2009 ζήτησα διαζύγιο, μετά από 26 χρόνια κοινής ζωής. Μου το έδωσε αμέσως, ίσως γιατί κατάλαβε πως δεν ήμουν πια, όπως παλιά, ερωτευμένη, δεν μ ενέπνεε εδώ και καιρό, δεν μπορούσαμε πια να ζούμε μαζί, δεν ταιριάζαμε, σχεδόν μ ενοχλούσε.
Σήμερα με θυμώνει που βλέπω αυτόν τον μεγάλο έρωτα, μιας (σχεδόν) ολόκληρης ζωής, να καταρρέει, να γελοιοποιείται, να μεταμορφώνεται σ ένα πολυπλόκαμο ζόμπι που ζέχνει και παραπατάει.