Το να διεξαχθεί στον Σαν Πάολο της Νάπολης ο ημιτελικός του Παγκοσμίου Κυπέλλου μεταξύ της Ιταλίας και της Αργεντινής το 1990 θα έλεγε κανείς ότι ήταν θέλημα θεού. Ποιου θεού, μην ρωτήσετε. Ισως σ’ αυτόν που πίστευε ο Ντιέγο Αρμάντο Μαραντόνα.
Ο Ντιεγκίτο βρισκόταν στον κολοφώνα της δόξας του παίζοντας με τη Νάπολι. Το 1990, ένα μήνα πριν την έναρξη του Μουντιάλ, η ομάδα κατέκτησε και άλλο πρωτάθλημα, φαινόμενο καθόλου συνηθισμένο για μία ομάδα του φτωχού ιταλικού νότου. Γι’ αυτό το λόγο (αλλά και άλλους πολλούς) ο Μαραντόνα ήταν κάτι σαν τον πολιούχο της πόλης πλέον.
Ο μεγάλος σταρ έβλεπε στους Ναπολιτάνους, ιδιαίτερα τους πιο φτωχούς, τον εαυτό του. Το μικρό εκείνο πολύ φτωχό παιδί που κλωτσούσε την μπάλα σε λάσπες στην παιδική του ηλικία στη Βίγια Φιορίτο της Αργεντινής όπου μεγάλωσε. Αμέσως, μόλις πάτησε το πόδι του στη Νάπολη, ταυτίστηκε με τον κόσμο.
Πριν από τον ημιτελικό της 3ης Ιουλίου ο Μαραντόνα φρόντισε να “κουρδίσει” τους αγαπημένους του Ναπολιτάνους: “Δεν μπορώ να τους ζητήσω να μας υποστηρίξουν φυσικά, ζητώ όμως να μας σεβαστούν. Πρέπει η υπόλοιπη Ιταλία να γνωρίζει ότι οι Ναπολιτάνοι είναι εξίσουν Ιταλοί μ’ αυτούς”.
Η σπόντα σαφέστατη. Οι Ναπολιτάνοι, επί σειρά ετών, θεωρούνταν Ιταλοί δεύτερης κατηγορίας. Τη Νάπολι πολλές φορές την υποδέχονταν στα γήπεδα της Βόρειας Ιταλίας με πανό που έγραφαν “καλοσωρίσατε στην Ιταλία”. Ο ρατσισμός των Βόρειων για τους Νότιους ήταν δεδομένος.
AP
Στην ανάκρουση των εθνικών ύμνων πριν από τη σέντρα φάνηκε ότι ο Μαραντόνα είχε πετύχει στο σκοπό του. Στον ύμνο της Αργεντινής η ησυχία-δείγμα σεβασμού-ήταν σχεδόν υποδειγματική. Μπορεί στις εξέδρες ένα πανό να έγραφε “Ντιέγκο σ’ αγαπάμε αλλά η Ιταλία είναι η πατρίδα μας” αλλά κατά τη διάρκεια του ματς πολύς κόσμος βρισκόνταν σε μεγάλο δίλημμα.
Το παιχνίδι, σαν το διάολο και αυτό, ήταν δραματικό. Ανοιξε το σκορ ο Τότο Σκιλάτσι για την Ιταλία αλλά ισοφάρισε για τους Αργεντίνους ο Κλαούντιο Κανίγια. Τελικά όλα κρίθηκαν στα πέναλτι.
Ο μεγάλος πρωταγωνιστής της Αργεντινής σ’ αυτό το Μουντιάλ, ο Σέρχιο Γκοϊγκοτσέα, έπιασε το πέναλτι του Ρομπέρτο Ντοναντόνι. Ο Μαραντόνα νίκησε άνετα τον Βάλτερ Ζένγκα και οι τύχες της Ιταλίας “ακούμπησαν” πάνω στον Αλντο Σερένα. Ο Ιταλός πήρε φόρα, εκτέλεσε αλλά ο Γκοϊγκοτσέα απέκρουσε. Στο γήπεδο ακούστηκαν πανηγυρισμοί όχι μόνο από Αργεντινούς οπαδούς. Πολλοί πιστοί του Ντιέγκο ξέσπασαν!
Το παραδέχθηκε μετά ο Ιταλός τερματοφύλακας, ο Βάλτερ Ζένγκα. “Τα πρώτα πέντε παιχνίδια μας τα δώσαμε στη Ρώμη, η υποστήριξη ήταν πλήρης. Εδώ, δεν ξέρω, σαν κάτι να άλλαξε, ειδικά μετά από όλα όσα είπε ο Μαραντόνα. Η ατμόσφαιρα ήταν διαφορετική”.
Τι άλλο να πει ο άνθρωπος για να περιγράψει ότι ο Ντιέγκο είχε πετύχει το μεγάλο γκολ αυτού του αγώνα πριν ο διαιτητής Βοτρό σφυρίξει την έναρξή του…
Τριάντα χρόνια μετά άλλωστε τα γκράφιτι με τον Μαραντόνα κοσμούν πολλά σημεία της Νάπολης. Και τώρα, που ο Ντιέγο ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι, μπορεί να του χτίσουν ακόμα και εκκλησία…
Το video του αγώνα
