Τελευταία φορά τον είχα δει στο Ηρώδειο, το καλοκαίρι. «Εχω µια τίγρη µέσα µου, άγρια λιµασµένη που όλο µε περιµένει κι όλο την καρτερώ». Ο µεγάλος Ανωγιανός κοιτούσε σπάνια προς το κοινό. Σκυφτός πάνω στη λύρατου προσπαθούσε νατην κάνει να µιλήσει όσο πιο πολύ µπορούσε. Και στις παύσεις έπαιρνε ανάσες κοιτώνταςτον ουρανό. «Στην γκρεµισµένητους φωλιά απάνω κελαηδούνε γι’ αυτό ζηλεύω τα πουλιά όχι γιατί πετούνε».
