Είχαν δώσει ραντεβού µε το παρελθόν τους. Πλάι στον µισογκρεµισµένο µαντρότοιχο, απέναντι από την καµινάδα των 170 µέτρων µε τις λευκές και κόκκινες ρίγες, µε θέα τρία γκρίζα κτίρια – όσα βαστούν ακόµα. Αναγνώρισαν τους «µπαγάσες», τρία αδέσποτα που τους συντρόφευαν στη δουλειά τους. Και θυµήθηκαν την περίοδο της ευηµερίας. Τότε που το εργοστάσιο είχε δική του οµάδα ποδοσφαίρου, όταν η γειτονιά µύριζε ρετσίνα και ψητά από τις ταβέρνες για τους νταλικέρηδες. Την εποχή που η «φάµπρικα ήταν γεµάτη φαµίλιες».
