Οι τελευταίες προβλέψεις των εκλογικών αποτελεσμάτων εμφανίζουν την παράταξη της Αριστεράς άλλοτε μία μονάδα μπροστά και άλλοτε μία μονάδα πίσω από την παράταξη Μακρόν • Ομως καμία δεν εμφανίζει την Αριστερά να επιτυγχάνει την πλειοψηφία των εδρών στη γαλλική Εθνοσυνέλευση, κάτι που βεβαίως θα υποχρέωνε τον Μακρόν, θέλοντας και μη, να παραδώσει κάποια στιγμή την πρωθυπουργία στον Μελανσόν.
Η σκηνή είναι χαρακτηριστική και συνέβη προχθές: O Εμανουέλ Μακρόν, που επισκέπτεται ένα γυμναστήριο για μικρά παιδιά, βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα κοριτσάκι το οποίο αφοπλιστικά τον ρωτάει «πού είναι ο Μελανσόν;».
«Εγώ δεν θέλω να κερδίσει» της λέει γελώντας ο πρόεδρος, διαπιστώνοντας πόσο ριψοκίνδυνο είναι μερικές φορές αυτό που οι Γάλλοι δημοσιογράφοι λένε «κολύμπι στο πλήθος» για τους πολιτικούς.
«Από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια» λέμε ωστόσο στην Ελλάδα και αν υπάρχει κάτι βέβαιο ενόψει του μεθαυριανού πρώτου γύρου των βουλευτικών εκλογών στη Γαλλία είναι ότι ακόμα και αν δεν κερδίσει στις κάλπες, ο Μελανσόν έχει ήδη κερδίσει τις εντυπώσεις. Και αυτό σε πείσμα των δημοσκόπων που προ διμήνου τον εμφάνιζαν να πατώνει.
Οι τελευταίες προβλέψεις των εκλογικών αποτελεσμάτων εμφανίζουν την παράταξη της Αριστεράς άλλοτε μία μονάδα μπροστά και άλλοτε μία μονάδα πίσω από την παράταξη Μακρόν. Ομως καμία δεν εμφανίζει την Αριστερά να επιτυγχάνει την πλειοψηφία των εδρών στη γαλλική Εθνοσυνέλευση, κάτι που βεβαίως θα υποχρέωνε τον Μακρόν, θέλοντας και μη, να παραδώσει κάποια στιγμή την πρωθυπουργία στον Μελανσόν.
Το ακραία πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα της Γαλλίας και η λογική σκέψη ότι οι πάσης φύσεως δεξιοί ψηφοφόροι (δηλαδή ο ένας στους τρεις Γάλλους) μάλλον θα τείνουν στον δεύτερο γύρο της μεθεπόμενης Κυριακής περισσότερο προς τους υποψήφιους του Μακρόν και όχι του Μελανσόν δικαιολογούν την αισιοδοξία της προεδρικής πλειοψηφίας ότι τελικά θα γίνει και κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Ακόμη όμως και αν δεν γίνει με αυτοδυναμία, έχει κάθε λόγο να πιστεύει πως τις λίγες έδρες που θα της λείψουν θα καταφέρει να τις βρει στη δεξαμενή των 60 με 70 βουλευτών που φαίνεται να εκλέγει το κεντροδεξιό, νεογκολικό κόμμα των Ρεπουμπλικανών. Και θα τις βρει με τη βοήθεια ενδεχομένως του σχετικά δημοφιλούς στον χώρο αυτό Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος ήδη έχει καλέσει τους φίλους του να προσχωρήσουν στο κόμμα του Μακρόν.
Από την άλλη πλευρά βεβαίως κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο να πέσουν παταγωδώς έξω οι δημοσκοπήσεις, για ακόμα μια φορά στη Γαλλία. Με άλλα λόγια, να έχει αύριο η Λαϊκή Ενωση του Μελανσόν μεγάλο προβάδισμα έναντι της παράταξης «Μαζί» που στηρίζει τον Μακρόν και να κατέβει στον δεύτερο γύρο με τον λεγόμενο αέρα του νικητή. Στην περίπτωση αυτή η επόμενη εβδομάδα θα είναι, από πολιτική άποψη, ασφαλώς περιπετειώδης. Δεν θα συρρέουν βεβαίως στα σύνορα της Γαλλίας με την Ελβετία πολυτελείς Μερσεντές με βαλίτσες γεμάτες χαρτονομίσματα, όπως συνέβη κάποτε, δηλαδή λίγο πριν κερδίσει ο Φρανσουά Μιτεράν τις προεδρικές εκλογές του 1981. Θα υπάρξουν ωστόσο εντάσεις τόσο εντός όσο και εκτός της Γαλλίας.
Αλλοι θα βλέπουν τη Γαλλία να πέφτει στην αγκαλιά του Πούτιν και άλλοι θα τη βλέπουν να διαλύει την ενωμένη Ευρώπη και το ευρώ. Επί της ουσίας όμως όλα αυτά σηκώνουν μεγάλη συζήτηση, έχοντας βεβαίως δύο δεδομένα.
Πρώτον ότι ο Μακρόν θα παραμείνει στην προεδρία ώς το 2027 και ώς τότε θα έχει τον πρώτο λόγο στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής και της άμυνας και δεύτερον ότι δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα υπάρξει συγκατοίκηση στα ανώτατα κλιμάκια της Γαλλικής Δημοκρατίας, αλλά η τέταρτη.
Ως προς τα ευρωπαϊκά ζητήματα εξάλλου, δεν είναι λίγοι αυτοί που εκτιμούν πως το μείγμα Μακρόν – Μελανσόν στη Γαλλία, Σολτς και Πράσινων στη Γερμανία και Ντράγκι στην Ιταλία δεν φαίνεται τόσο καταστροφικό για μια Ευρώπη μαθημένη στους πολιτικούς συμβιβασμούς.
Για τον Μελανσόν πάντως τα ζητήματα της οικονομίας είναι πρωταρχικής σημασίας και σε αυτά άλλωστε επικέντρωσε την προεκλογική του εκστρατεία. Βασική του επιδίωξη είναι η τόνωση του κοινωνικού κράτους με έσοδα που θα προέλθουν από την αύξηση των φορολογικών εσόδων, αρχής γενομένης δε από τη φορολόγηση των «μεγάλων περιουσιών».
Προς τον σκοπό αυτό τάσσεται υπέρ της κατάργησης του βέτο (το οποίο κάποτε η Γαλλία επέβαλε στην Ευρώπη), τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη φορολογική και την κοινωνική πολιτική της Ε.Ε. Με άλλα λόγια θέλει μια «άλλη Ευρώπη», την οποία ωστόσο δεν είναι βέβαιο ότι επιθυμούν και όλες οι συνιστώσες του κόμματός του, κυρίως δε οι Σοσιαλιστές και οι Οικολόγοι.
Η παράμετρος αυτή ίσως αποδειχτεί καθοριστικής σημασίας αν και όταν καταστεί σαφής η ανάγκη συνεννόησης Μακρόν – Μελανσόν για τη διακυβέρνηση της Γαλλίας. Μια άλλη σημαντική παράμετρος είναι ώς πού θα είναι διατεθειμένος να το τραβήξει ο Μακρόν, ο οποίος προ ημερών δήλωσε πως κανένα κόμμα (δηλαδή κανένα εκλογικό αποτέλεσμα) δεν μπορεί να υποδείξει στον πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας ποιον θα ορίσει πρωθυπουργό. Πόσο μάλλον όταν αναφερόμαστε σε εκλογές όπου η αποχή θα ξεπεράσει το 50%.
Είναι πάντως γεγονός πως κατά το παρελθόν οι συγκατοικήσεις στη Γαλλία χαρακτηρίστηκαν από συναινέσεις και δεν προκάλεσαν πολιτικές κρίσεις.
Ο Μιτεράν, που σε πρώτη φάση εξελέγη με τη βοήθεια των κομμουνιστών, αργότερα τα πήγε μια χαρά με πρωθυπουργό τον Σιράκ και αυτός, όταν έγινε πρόεδρος, τα πήγε επίσης μια χαρά με τον Σοσιαλιστή Ζοσπέν. Βέβαια, το κόστος αυτών των συνεργασιών πάντα το πλήρωσε στις κάλπες η γαλλική Αριστερά. Αυτό όμως είναι μια άλλη συζήτηση.
